پریسا کیانی.

هَنی هم 

بَردی 

ری گُرده ی منگشت

گَم ایزنه

چَفتِ پازَن

 

هَنی هم

بَنگ تفنگ 

مِن گوش کوه

ای قُرمنِه و

ری شون ایل 

مشک ی

اَو چیر ایکُنه وِس

 

الا زنگی

زَنگُلی وه نا

زون گُشی وِمون

اَفتو دَهرس

بُهون وَرچرس

دست بهیگ ایل مون

سُهره و خین جییر....

تمتی نی وریسه

بِشُوینه و ای خَوِ مرگ....

 

خدا

زمین هشکیم

أور ی بگر

تا هنی 

گندم تی تی کنه وت....

 

 

پریسا کیانی.

پریسا کیانی....

من آبادانم عروس قیبله ی خدا زیر پوتین های شب  بیوه شده ام من خرمشهرم سال های صبوری خرمن اتش درو کرده ام هنوز نقشه ی جغرافیا به شهر تو که میرسد چال میشود و گلوله ای  سینه ی تاریخ را می درد اینجا پایتخت تمام زخم های سر باز کرده ی سربازند جایی که ترکش بر صورت مادران ی گریه میکند که سی سال چشم آن ها را  کارون برد  زادگاه کودکان ی که میان بیشه ها بلوغ را جیغ کشیدند و پدران ی که نام دیگرخاک را فرزند نامیدند کوچه ها در برگشتنت پوسیدند و تو هنوز در تابوت لبخند میزنی.... نخل سر بریده ی داغ پلاک گمشده ات شناسنامه تمام دنیاست....     پریسا کیانی. پریسا کیانی....ادامه مطلب

مرگ 

خواب خیابان ها 

را بهم میریزد

وقتی کوتاه ترین مسیری که عبور کردیم

زندگی بود...

 

 

پریسا کیانی.

پریسا کیانی....

دست هایم

مانده اند

پشت هفت سالگی ریواس,

و جوانی بلوط

انجا که افتاب

ایل را 

بر دوش خود

میبرد

تا دختران

زاگرس

مشک های خود را

زمین بگذارند....

اسب های زین کرده ای

که کوچ 

که علف

که دا

که بهون را

میفهمید 

شیهه نمیکشند دیگر....

قبیله ی ما را

کوچ با خود برده است.....

 

 

پریسا کیانی.

پریسا کیانی....

سالها 

گذشت و 

تن ترس خورده ی تو را

زخم رویید...

جای هر خنجر

سینه ی تو بود و

جای هر سقوط

خانه تو...

 

 

پریسا کیانی.

پریسا کیانی....

این روزها

 احساس میکنم

تا چشم کار میکند

کلاغ میزاید شب

و تابوتی 

بر شانه ی زمان میرود

با پای لنگی 

که تیمور را تیپا میزند.....

 

 

 

پریسا کیانی.

پریسا کیانی....